Spot on...
Volgens Raf Willems kunnen de bondscoach, en bij uitbreiding de Belgische voetbalstijl, niet om met uitzonderlijk voetbaltalent, zoals Eden Hazard. Willems is auteur van voetbalboeken en van www.redhetvoetbal.net. Een slecht voorbeeld voor de jeugd, dat is ie, die Eden Hazard! Georges Leekens gooide de knuppel in het hok en schorste de hamburgervlegel voor twee wedstrijden. 'Terecht!', zo kraaiden nanny's en kinderverzorgsters op televisie. En passant prezen journalisten, sportsociologen en voetbalkenners de doortastendheid van de moegetergde bondscoach: Goed bezig, Georges! Ook assistent-bondscoach Marc Wilmots had in het verleden al genoeg de waarschuwende vinger geheven: 'Het wordt niets met die jongen!'
Even temporiseren: Leekens, dat is lopen. De lange bal, de lange man. Wilmots, dat is kampen. Ieder zijn voorkeur, mij niet gezien. Voetbal is geen vechtpartij maar een spel waarbij de bal met de voet wordt geraakt. Het liefst zo behoorlijk en bekoorlijk mogelijk. Ik kies voor creativiteit m?t passie: passion and passing game! Strijd is een schoon gegeven maar stel dat daar nu eens die ene jonge god neerstrijkt bij wie de kunst van het voetballen als vanzelfsprekend lijkt? Ook al zijn daar uren baltraining op dorre veldjes en op stenen pleintjes aan voorafgegaan. Een virtuoos die gevatter denkt dan de anderen en het ronde ding versnelt in plaats van zichzelf. Een geschenk uit de hemel, beter nog: uit de Hof van Eden?
Niet voor Georges & Marc. Zij verkiezen de lange bal en de verkrampte kamp. Ze moeten hem niet, dat wijzen de harde feiten uit. In zeven EK-interlands kreeg hij slechts 176 van de 630 speelminuten toegewezen. Twee keer nul (Kazachstan uit, Oostenrijk uit); ??n keer acht (Turkije uit), ??n keer negen (Oostenrijk thuis) ??n keer zesentwintig (Azerbeidzjan thuis). Verder: 73 tegen Duitsland en 59 tegen Turkije. Toch klonken de commentaren smalend: hij maakte het niet waar. Erger: hij gedroeg zich onbehoorlijk. Volgens Georges & Marc zelfs onbezonnen. Want, oordeelde men orakelend: 'Een voetballer van de nationale ploeg heeft een verantwoordelijkheid tegenover ontelbare jeugdspelertjes.' Lees: hij is geen voorbeeld voor de jeugd.
Hoe bedoelt u?
Ik herinner mij de voetballer Georges, bij Club Brugge geprezen als Mac-the-Knife: messcherpe tackles, woeste overtredingen, protest tegen de ref. Ik herinner mij de voetballer Marc, bij Schalke 04 verheerlijkt tot Kampfschwein: het eeuwige wroeten, duwen en overkoken. Voorbeelden voor de jeugd?
Bescheidenheid en beschavingIn vergelijking met hun gespierde gedrag lijkt de jonge Eden een beeld van bescheidenheid en beschaving. Al interpreteert hij al eens een voorschrift op zijn manier. Zijn regels in de kleedkamer en tijdens trainingssessies echt belangrijker dan prestaties op het veld? Een bondscoach is toch geen opleider? Is het zijn taak om internationals onder uit de zak te geven? Laat hem voor een prettige sfeer zorgen in de groep, het balgevoel en het positiespel stimuleren en de tactiek ontleden.
Heeft Hazard last van vedetteneigingen? Neen, zeker. Waar blijven ze, de verhalen van uitspattingen en nukkigheden. Is hij een ego?stische speler? On the contrary! Lees de statistieken: nummer ??n inzake assists bij Lille. Dat betekent dat hij in eerste instantie in dienst van het elftal voetbalt en geeft cijfermatige onderbouwing aan zijn fabuleuze bewegingen die u op YouTube kunt bewonderen.
Leeft Hazard in zijn eigen wereldje? Et alors? Die spreekt me meer aan dan de voortdurend over 'collectiviteit' en 'plichtsbesef' leuterende Leekens. In deze kwestie presenteert de bondscoach zich als een man die meer met zijn persoonlijke positie bezig is dan met het belang van de nationale ploeg. Ik verkies de einzelg?nger Hazard - die uit de spotlights blijft - boven de egotripper - en aandachtzoekende - Leekens
